Huta Miedzi „Legnica”

---

Historia

Huta Miedzi „Legnica” jest jednym z kluczowych zakładów w polskim przemyśle metalurgicznym. Powstała w latach 1950-1952 jako Legnickie Zakłady Metalurgiczne im. W. Lenina, przy wsparciu zarówno polskich, jak i radzieckich ekspertów. Jej głównym celem było obsługiwanie tzw. starego zagłębia miedziowego, które obejmowało takie kopalnie jak „Lena”, Nowy Kościół oraz „Konrad”, znajdujące się w rejonie Złotoryi oraz Wilków.

Dnia 19 marca 1959 roku nastąpiła zmiana statusu zakładu, który przekształcono w Hutę Miedzi „Legnica”, przy tym zwiększając zdolność produkcyjną do 12,5 tysiąca ton elektrolitycznej miedzi rocznie.

W 1957 roku, po odkryciu ogromnych złóż rud miedzi przez Jana Wyżykowskiego w okolicach Lubina, zakład przeszedł znaczącą modernizację. Rozwój nowych kopalń, takich jak „Lubin” i „Polkowice”, przyczynił się do rozbudowy huty oraz wzrostu jej możliwości produkcyjnych do 60 tysięcy ton miedzi rocznie od roku 1960. W tym czasie część jej działalności przejęła Huta Miedzi Głogów.

W lipcu 1970 roku huta została włączona do Kombinatu Górniczo-Hutniczego Miedzi, co stanowiło nowy etap jej funkcjonowania w ramach większej struktury przemysłowej.

W roku 2014 produkcja Huty Miedzi „Legnica” osiągnęła imponujące poziomy, wytwarzając rocznie ponad 100 tysięcy ton miedzi elektrolitycznej w postaci katod oraz około 15-20 tysięcy ton wlewków. W tym czasie zakład zatrudniał około 1200 pracowników, a dodatkowe 300 osób znajdowało zatrudnienie w firmach współpracujących z hutą.

W czerwcu 2019 roku wprowadzono nowoczesny piec WTR (wychylno-topielno-rafinacyjny), który jest pierwszym tego typu urządzeniem w Polsce, przeznaczonym do przetopu złomu miedzi. Koszt tej inwestycji wyniósł 250 milionów złotych. Dzięki tej technologii, moc produkcyjna huty ma wzrosnąć z 114 do 160 tysięcy ton miedzi rocznie.

---

Oceń: Huta Miedzi „Legnica”

---