Benjamin Bilse

Wiele w życiu Bilsego kształtowała jego wcześniejsza strata – jego ojciec zmarł w 1831 roku, pozostawiając matkę, Annę Rozynę z domu Stier, z piątką dzieci. Benjamin, rozpoczął naukę muzyki w 1830 roku w wieku 14 lat, ucząc się pod okiem legnickiego muzyka miejskiego, Ernsta Friedricha Scholza. To właśnie on nauczył Bilsego gry na skrzypcach, jak również współpracy w zespole muzycznym.

Bilse szybko pokazał swoje muzyczne umiejętności, grając na różnych instrumentach, takich jak harfa, róg, a nawet trąbka. Możliwe, że jego talent był w dużej mierze dziedziczony z rodziny, bowiem jego ojciec również był muzykiem i dał mu podstawy edukacji muzycznej. Dzięki wsparciu dwóch zamożnych mieszkańców Legnicy, Bilse mógł kontynuować naukę w Wiedniu, gdzie otrzymał szkolenie w zakresie dyrygentury oraz gry na skrzypcach. Jego nauczycielem był znany wirtuoz węgierskiego pochodzenia, Joseph Böhm.

W czasie swoich studiów, młody dyrygent grał w orkiestrze Johanna Straussa, gdzie jako pierwszy skrzypek zarabiał na swoje utrzymanie. Po powrocie do Legnicy w wieku 26 lat, Bilse zabiegał o posadę dyrektora miejskiej orkiestry. W końcu, 1 października 1842 roku objął to stanowisko. Szybko nawiązał współpracę z Friedrichiem Wilhelm Tschirchem, który został organistą i kantorem lokalnego kościoła.

W tym czasie Bilse zdołał skompletować pełną, wyjątkowo dobrze wyszkoloną orkiestrę symfoniczną. Ponieważ miejskie władze początkowo finansowały tylko sześć koncertów rocznie, Bilse postanowił pokryć dodatkowe honoraria dla muzyków z własnej kieszeni, podejmując się różnorodnych, dobrze płatnych kontraktów. Jego orkiestra koncertowała nie tylko w Legnicy, ale także w śląskich i czeskich uzdrowiskach, co znacznie przyczyniło się do jej popularności.

Bilse, wykorzystując otwarcie linii kolejowej Wrocław – Berlin w 1844 roku, zyskał nową możliwość szybkiego przemieszczania się z orkiestrą. Jego uznanie jako kompozytora i dyrygenta dorównywało wówczas sławie największych mistrzów XIX wieku, w tym Johannowi Straussowi. Koncertował w całej Europie, a w 1882 roku miało miejsce istotne wydarzenie - 54 muzyków z jego zespołu postanowiło założyć własną orkiestrę, znaną później jako Berliner Philharmoniker.

Po pewnym czasie Bilse próbował odbudować swoją orkiestrę, jednak w 1884 roku musiał wrócić do rodzinnej Legnicy. Wraz z legnicką orkiestrą, przez wiele lat występował w Dolinie Szwajcarskiej w Warszawie, prezentując także polskie utwory. Jego bliska relacja z Stanisławem Moniuszką sugeruje inspirującą współpracę infrastrukturalną w muzyce polskiej. Bilse był również aktywnym kompozytorem, tworząc wiele utworów na orkiestrę, w tym różnorodne tańce, które na trwałe wpisały się w dziedzictwo muzyki symfonicznej.